Vandaag kreeg ik een aardig advies: ‘Deel als coach je beste tips, zodat mensen een indruk krijgen van wat je kan.” Goed idee, dacht ik bij mezelf.
Sommige mensen zeggen dat een persoonlijk statement slechts een steentje in een vijver is, dus zinloos. Ik kijk daar iets anders tegenaan. Want grote veranderingen zijn uiteindelijk vaak het gevolg van kleine bottum-up initiatieven.
‘Vooral niet druk en grappig doen!’ spreek ik mezelf toe. ‘Niet iedereen kan jouw humor waarderen. En zíj zeker niet.’ “Zij” is een aardige vrouw. Maar ze neemt haar schrijfwerk heel serieus. En ze is er ook wat onzeker over. Wat helemaal niet nodig is, want ze is booming!
De liefde is het meest bezongen thema in de muziek. Het is een inspiratiebron voor kunstenaars, dichters, mensen die zich sociaal inzetten, maar ook voor de “gewone” man. En terwijl iedereen dankzij de commercie allang zijn buik weer vol heeft van Valentijnsdag, denk ik dan serieus nog iets zinnigs aan dit onderwerp te kunnen toevoegen? Ja, eerlijk gezegd wel.
Soms ben ik zo druk bezig met verantwoordelijkheden, volwassen doen en “serieus werken”, dat ik vergeet om te spelen. Spelen? Op míjn leeftijd? Is dat dan zo belangrijk? Nou, als ik keek naar onze bejaarde herdershond, een grote inspiratiebron voor me, denk ik dus van wel.
Alsof ik nog niet genoeg te lezen heb! Sta ik in de winkel opeens met het spirituele boek “Ziels Eigenwijs” van Annemarie Postma in mijn handen. ‘Het zoveelste werkboek om gelukkig te worden in 28 dagen’, denk ik nog. En toch koop ik het.
Een filmpje van ruim 8 minuten is lang in onze zap-cultuur. Maar deze speech van Jim Carrey is je tijd absoluut waard! Hij spreekt over wat werkelijk belangrijk is in het leven (noem het essentie, diepgang, zingeving, durven kiezen voor echt jezelf zijn). Uitspraken als: ‘The effect you have on others is the most valuable currency there is’, of: ‘You can fail in what you DON’T want, so you might as well do what you love’, en: ‘Risk being seen in all of your glory’ raken me steeds opnieuw.
Vertrouwen krijg je niet zo maar, vertrouwen moet je verdienen. Die wijsheid kreeg ik als puber van huis uit mee toen ik voor het eerst ging stappen met vrienden en zelf wilde bepalen hoe laat ik thuiskwam. Maar in het echte-grote-mensen-leven komt deze wijsheid ook verrassend goed van pas, realiseerde ik me recent dankzij een nieuw LinkedIn-contact.
‘Je mag in deze tijd al blij zijn als je überhaupt werk hebt’, zei laatst iemand tegen mij. Ik had net verteld dat ik naast mijn communicatiewerk ook zzp’ers in de communicatie coach, om díe opdrachten binnen te halen die ze het allerliefste doen en waar ze een goed inkomen mee verdienen. ‘Je kan wel van alles willen’, zei hij, ‘maar uiteindelijk moet er gewoon brood op de plank komen.’
Te jong, te oud, te dik, te dun, te opvallend, te bescheiden, te vrouwelijk, te zakelijk… Tsjonge jonge, waar ik me al niet druk en onzeker over heb gemaakt in mijn privéleven en in mijn leven als zelfstandig professional. Ben ik daar als midden veertiger nu eindelijk overheen? Neuh, zo simpel is dat ook weer niet. Wel denk ik steeds vaker: ik ben wie ik ben, laat ik daar dan maar het beste en het leukste van maken.